Cupcakes vir ouma

My ouma was nog altyd in my oë ‘n vrou wat enigiets kon doen. Toe my oupa oorlede is, was sy vrou-alleen op ‘n plaas. Sy kon nie bestuur nie en het ook vinnig agtergekom dat my oupa die klein takies in die huis gedoen het. Maar dit het haar nie gestop nie.

In haar laat vyftigs het sy  leer bestuur en haar lisensie gekry. Sy het begin boor, spykers kap en alles begin doen wat ‘n man sou doen. Sy het my ook op ‘n jong ouderdom geleer om onafhaklik te wees, te boor sonder om die stof op die vloer te mors, spykertjies te kap en houtjies te plak.

Sy het altyd naaldwerk gedoen. Trourokke vir almal op Petrusburg gemaak (selfs my ma s’n). Sy het gehelp balletklere en aandrokke maak en elke gaaitjie in my nefies se klere “gepatch” of gestop. Van ‘n klein sitkamerstelletjie vir my en my poppe tot ‘n stofie vir my pophuis, my ouma kon alles doen.

Na ‘n harde val en skouerbreek twee jaar gelede het sy begin om dinge rustiger te vat. Maar dit het haar darem ook nie laat stilsit nie. Sy is nogsteeds hier en daar besig met ‘n handwerkprojek. Ek dink dit is waar ek en my ma die liefde vir handwerk gekry het, dit is in die gene.

Dit is nou al ‘n tradisie elke jaar om vir my ouma eetgoedjies vir haar verjaarsdag te maak. En elke jaar kry ek “raas” omdat ek nie so baie moeite moet doen nie. Maar wie wil nou nie hulle ouma bederf nie.

Hierdie jaar het sy 83 geword en ek het besluit om vir haar cupcakes te maak saam met haar ander happies. Die cupcakes het goedjies op wat my aan my ouma laat dink. Knopies vir al die rokke, trourokke, broekgaatjies wat gestop was en stelle klere wat sy gemaak het. Hartjies vir al die liefde nog oor die jare vir ons en baie minderbevooregde mense, die opofferings en die bederfies, die skoolvakansies, kuiers en drukkies. Die ander cupcakes het blomme en pêrels op, want al was my ouma besig om ‘n houtjie te boor, ‘n sitkamer stel oor te trek, ‘n seil vir haar kar te maak het sy altyd mooi en netjies gelyk en selde nie pêrel of klein, goue oorbelle ingehad nie.